Lęki pojawiają się w życiu każdego dziecka, bywają takie, które powstają przez pewne wydarzenia, jak to, że dziecko zaczyna bać się psa po tym, jak zostały przez jakiegoś pogryzione. Ale też istnieje pewna prawidłowość, kiedy i jakie lęki pojawiają się w życiu dziecka.

W wieku 2 lat dziecko obawia się nagłych i głośnych dźwięków, jak np. przejeżdżający pociąg czy grzmoty. Pojawiać się również mogą lęki związane z ludźmi, jak np. rozstanie z mamą lub jej nieobecność w momencie, gdy dziecku będzie potrzebna.
U trzylatka dominują lęki wizualne, lęk przed ciemnością, przed włamywaczami, przed starymi i pomarszczonymi ludźmi (może być kojarzone z tym, że często straszy się dzieci czarownicą).
Czterolatek i jego typowe lęki, to lęk przed ciemnością, przed dzikimi zwierzętami i przed głośnymi odgłosami.
W wieku pięciu lat stosunkowo niewiele lęków jest typowych, najczęściej są to lęki bardzo konkretne, takie jak obawa przed uszkodzeniem się przy upadku czy strach przed ugryzieniem przez groźnego czy dużego psa spotkanego na ulicy.
U sześciolatka jest spore nasilenie różnego rodzaju lęków, obawy związane ze światem nadprzyrodzonym, strach przed burzą czy ulewą, strach przed potworami spod łóżka, strach przestrzenny, np. przed zgubieniem się (a w lesie szczególnie), boi się ran czy drzazg, mimo że dzielnie znosi wszystkie skaleczenia większe.

Co ważne i co zawsze warto podkreślać, że właściwym postępowaniem z lękami jest to, że lęki nie są czymś złym i ich występowanie jest, jak najbardziej naturalne. To, że się czegoś obawiamy czy boimy, to informacja od naszego mózgu, że może nam stać się krzywda, dlatego też dziecka np. ucieka – chroni siebie.
Z typowych dla wieku lęków, dzieci wyrastają. Wyrastają, ponieważ to, w jaki sposób patrzą na świat się zmienia, coraz więcej otaczającej rzeczywistości rozumieją.

Jeżeli dostrzegamy u dziecka lęk, który odnosi się do ważnych życiowych wydarzeń, np. tego, że na świat ma przyjść młody brat lub siostra, lub nawet pójścia do szkoły, w takim przypadku należy próbować dotrzeć do źródła, do istoty – co w tej sytuacji dla dziecka jest najbardziej przerażające?

Na podsumowanie, to, czego na pewno nie powinniśmy robić i jak reagować to: nie wyśmiewać, nie ukazywać zniecierpliwienia, nie uważać lęków za nienormalne czy złe, nie obwiniać dziecka za to, że się boi (nie obwiniać też siebie!), nie opowiadać innym o lęku dziecka, może to powodować, że będzie się tego wstydziło, uzna swój lęk za zły i wstydliwy.