Ćwiczenia oddechowe:
„Nadmuchiwanie baloników” – dziecko naśladuje czynność nadmuchiwania balona,
nabiera powietrze przez nos i pompuje balon. Z balonika ucieka powietrze: sss…
„Dmuchanie na gorącą zupę” – fffff…
„Syczący wąż” – dziecko naśladuje odgłosy wydawane przez węża: sss…
„Lokomotywa” – dziecko naśladuje odgłosy wydawane przez lokomotywę, np. czcz- cz…, sz – sz- sz…., puf – puf – puf…, uhu, uhu…
„Wiatr i wietrzyk” – dziecko naśladuje wiatr, dmuchając z różnym nasileniem.
„Dmuchanie na piórka” – dziecko dmucha na piórka, kawałki kolorowej bibuły lub
waty.
„Zabawy ze świeczką” – zdmuchiwanie zapalonej świeczki, dmuchanie na płomień
świeczki z różnym nasileniem, tak aby nie zgasła.
„Zdmuchiwanie świeczek na urodzinowym torcie
„Kolorowe bańki” – puszczanie baniek mydlanych.
„Traf do bramki”dmuchanie na piłeczkę pingpongową, tak aby trafiła do celu –
bramki.
„Zaczarowanie zapachy” – dziecko wącha różne zapachy (np. owoców lub warzyw) i
próbuje określić, co tak pachnie.2
Ćwiczenia oddechowe połączone z relaksacją:
Dziecko w pozycji leżącej przeciąga się i głośno ziewa, jednocześnie wypowiadając
głoskę aaa…
Dziecko, leżąc na plecach prawą rękę kładzie na klatce piersiowej, lewą zaś na
brzuchu i wykonuje głęboki wdech nosem, wypychając brzuch. Następnie wykonuje
długi wydech ustami z lekkim naciskiem dłoni na przeponę. Ćwiczenie powtarzamy
kilka razy.
Dziecko wykonuje długi wdech nosem z powolnym wyciąganiem rąk daleko przed
siebie, a następnie powolny wydech ustami ze swobodnym opuszczaniem rąk.
Dziecko w pozycji leżącej kładzie sobie na brzuch książkę i swobodnie oddycha obserwując książkę, a tym samym ruchu brzucha podczas oddychania
Ćwiczenia relaksacyjne:
„Szmaciane laleczki” – Dzieci stoją w rozsypce w dowolnie wybranym miejscu sali,
przodem zwrócone do osoby prowadzącej. Na sygnał muzyczny stają na palcach,
ręce wyciągają jak najwyżej w górę. Na następne kolejno po sobie następujące
sygnały dzieci rozluźniają i opuszczają bezwładnie w dół najpierw palce dłoni,
potem całe dłonie, przedramiona, ramiona, głowę, górną część tułowia, uginają
kolana i stopy, dotykają całymi stopami podłogi, pochylają się coraz niżej i wreszcie
kładą się na podłodze. Ćwiczenie to z początku wykonywane dość wolno, po
pewnym czasie ćwiczeń nabiera dość żywego tempa i sprawia dzieciom wiele
radości.
„Ślimak” – podczas zabawy dziecko znajduje się w pozycji siedzącej. Logopeda
mówi: wyobraź sobie, że jesteś ślimakiem. Kiedy cię ostrzegę przed nadchodzącym niebezpieczeństwem, klasnę w dłonie, a ty schowaj się w swojej muszli. Podnieś wysoko barki, a głowę schowaj między ramionami, przyciśnij mocno brodę do klatki
piersiowej. Następnie zaś powoli wychylaj głowę ze swojej skorupy, wydłuż szyję,
opuść barki , delikatnie rozejrzyj się na boki, w górę, na dół i sprawdź, czy wszystko
jest w porządku i czy możesz bezpiecznie wyjść ze swojej muszli. Jeżeli tak to powoli wyjdź ze swojego domku i wstań z pozycji siedzącej. Jeszcze raz rozejrzyj się dokoła i upewnij się o swoim bezpieczeństwie i bądź czujny na kolejne ostrzeżenia. Po zakończeniu ćwiczenia prosimy dziecko o pożegnanie się ze ślimakiem i prosimy dziecko o wyjście z roli, np. słowami – teraz już nie jesteś ślimakiem.
„Skafander płetwonurka” – prosimy dziecko, aby wyobraziło sobie, że jest
skafandrem płetwonurka wiszącym na wieszaku. Skafander musi wisieć
bezwładnie, w związku z tym polecamy dziecku, aby się rozluźniło. W tym celu
może luźno pomachać najpierw rękoma, później nogami, głowę zaś opuścić
swobodnie do klatki piersiowej. Następnie logopeda udaje, że wypełnia skafander powietrzem za pomocą pompki. Najpierw pompuje łydki, potem uda dziecka, które pod wpływem coraz większej ilości wtłaczanego powietrza sztywnieją. Następnie pompowany jest brzuch, a także ręce i barki i policzki. W pewnym momencie powietrza jest zbyt wiele i w skafandrze robi się dziura, powietrze zaczyna uchodzić, skafander się kurczy, rozluźnia i powoli zaczyna opadać w kierunku podłogi. Najpierw opadają policzki, później barki, ręce, brzuch, uda i łydki. I skafander znowu bezwładnie wisi na wieszaku. Dziecko po zakończeniu ćwiczenia wychodzi z roli.
bibliografia:
Kamińska Dorota, Wspomaganie płynności mowy dziecka – profilaktyka, diagnoza i terapia jąkania
wczesnodziecięcego, Kraków 2006, s. 52-53